Opowiadanie

http://czarodziejkazsekretnamoca112a.blogspot.com/

Prolog już jest 

Emma

One shot: Naxi "Kiedy zobaczysz światełko w tunelu"

Ona: Nieśmiała dziewczyna o czarnych, kręconych włosach. Była piękna, miała talent, ale ... no właśnie. Ale jej blask przyćmiewała ona. Ludmiła. Naty była tylko jej robotnicą. Naty dla Ludmiły była jak mały kwiatuszek, jest to jest, nie ma to nie ma. Dla Natalii Ludmiła była kimś więcej ... była przyjaciółką. Kiedy ta to słyszała oczywiście potwierdzała. No bo przecież potrzebowała kogoś kto przyniesie jej wodę, kogoś kto odwali za niej brudną robotę. Czasem gdy Naty słyszała przynieś mi wodę, miała ochotę postawić się "przyjaciółce". Jednak kiedy miała już coś powiedzieć patrzyła na przyjaciółkę i bała się, że ta ją zrujnuje po tym jak ona się od niej odwróci. Nie miała nikogo. Nikt nie chciał się z nią przyjaźnić, bo ona przyjaźniła się z Ludmiła, a panna Ferro była dla wszystkich okropna i nie dawała im żyć. Naty była samotna, ale to się zmieniło pewnego dnia. A było to tak:

    Natalia i Ludmiła siedziały w sali od muzyki. Blondynka miała mieć próbę na nadchodzący spektakl. Oczywiście wygoniła przyjaciółkę z sali, bo ona jej przeszkadzała. Znudzona kaprysami przyjaciółki, Naty poszła. Postanowiła pójść do parku na spacer. Idąc zauważyła jego, grał w piłkę z chłopakami. Jego znaczy Maxiego. Dziewczyna była w nim skrycie zakochana. Ale on był zajęty. Był z dziewczyną, którą Natalia nienawidziła! Z jego przyjaciółką, Camilą. Naty nie mówiła Ludmile, że jest w nim zakochana. Powodów było wiele. Najważniejszy: Ludmiła wykorzystała by te informacje przeciwko Naty. O miłości do chłopaka wiedziała tylko jedna osoba. Jej siostra, Lena. A wracając do rzeczywistości. W pewnym momencie Naty zobaczyła coś czego widzieć nie chciała. A mianowicie widziała to:
Pocałunek Camili i Maxiego. Doprowadziło ją to do płaczu. Pobiegła do domu. Lena była jeszcze w szkole. Natalia postanowiła wypłakać swoje smutki w pamiętnik. Opisała to tak:

"Drogi pamiętniku"

Dziś widziałam coś czego zobaczyć nie chciałam. Pocałunek Maxiego i Camili. 

Od kiedy poznałam Maxiego chciałam z nim być, ale los chciał inaczej. 

Nigdy nie będę z nim,nie mam szans. Kocham go!

Po chwili ze szkoły wróciła Helena. Widząc swoją siostrę w takim stanie, postanowiła z nią porozmawiać. Hiszpanka opowiedziała jej wszystko ze szczegółami, a potem poszła się doprowadzić do porządku. Lena siedziała na łóżku i myślała. W pewnym momencie nad jej głową pojawiła się żarówka. Uknuła plan. Idealny plan. Musi najpierw pogadać z Violettą. Nazajutrz poszła do domu dziewczyny, ponieważ była sobota. Zadzwoniła dzwonkiem. Do domu wpuściła ją Olga, gosposia państwa Castillo. Podążyła do pokoju panienki Castillo. Zapukała w drzwi i kiedy usłyszała komendę "proszę", weszła. Przywitała się z dziewczyną i opowiedziała jej historię Naty. Violetta była osóbką inteligentną, więc dobrze wiedziała do czego zmierza panna Navarro. Helena też głupia nie była i wiedziała, że Castillo nie popiera związku Cami i Maxiego.
- Więc czego żądasz od mnie? - zapytała Castillo
- Byś pomogła odciągnąć mi Camilę od Maxiego. Zaprowadzenia jego do sali, do której ja sprowadzę Natalię.
- We dwie jest nas za mało, ale znam kogoś kto nam pomoże. - powiedziała z szyderczym uśmiechem Castillo, po czym wyciągnęła telefon i zadzwoniła po pana, którego miała zapisanego Diego Dominiguez. On pojawił się po 5 minutach. Plan mu się spodobał i się w niego zaangażował. Mieli go wcielić w życie w poniedziałek.
   Lena poszła z Naty do Studia. Podczas długiej przerwy Helena przybiegła do siostry i powiedziała jej, że w schowku czeka na nią Ludmiła. Hiszpanka od razu tam pobiegła. Nie wiedziała, że to część planu. Gdy tylko wbiegła do schowka, drzwi zostały zatrzaśnięte przez Diego. Natalia pomyślała, że wyjdzie oknem, ale pan Dominiguez zaryglował okno.
   W tym samym czasie Violetta poszła po Cami. I zabrała ją na zakupy.
   Po piętnastu minutach do sali w której był Maxi wbiegł Diego. I powiedział Maxiemu, że Cami na niego czeka w schowku. On pobiegł tam jak najszybciej, a drzwi otworzyły się na sekundę.
- Naty?
- Maxi?
- Co ty tu robisz? - zapytali równo - Lena i Violetta. - odpowiedzieli rowno
- Ale co one od nas chcą? - spytał Maxi
- Oni chcą żebyśmy my byli razem. - odpowiedziała cicho Naty
- O co chodzi?
- Bo ja się w tobie zakochała.
- Ale ja jestem z Cami!
- Nie krzycz na mnie! - krzyknęła Naty, po czym wybiegła z sali, bo Lena otworzyła jej drzwi. Maxi jeszcze tak stał myśląc o Hiszpance. Nie mógł zapomnieć o jej słowach. O tym, że go kocha.
   Następny dzień
   - Naty zaczekaj!
- Nie gadam z tobą.

- Ale zaczekaj. - krzyknął Maxi i zbliżył się do dziewczyny i ją pocałował. Od tego dnia wszystko się zmieniło. Naty z kończyła z Ludmiłą. Nie znała jej już. Teraz miała  nowych przyjaciół. Lena zapisała się do Studio. Natalia, jej chłopak Maxi i ich przyjaciele mieli nowego wroga. Camilę. Wszyscy się zastanawiali jak ona mogła się tak zmienić, a najbardziej myślał nad tym Maxi. Jak mógł być z tak okropną dziewczyną jak Camila.

Zakończenie

To, że blog został zakończony można wywnioskować, ponieważ nie było mnie tu pół roku.

Ten dopiero zdążył się zacząć, a już musiał się zakończyć. Tak czasami jest. Dziękuję tym paru osobą, że były, że liczyły na coś więcej, ale ja nie umiem już nic więcej napisać na tego bloga. Na pewno będzie kolejny blog z opowiadaniem, kiedy (?). Niedługo. Naprawdę warto czekać. Na razie tu mam bloga: http://harrypotter112a.blogspot.com/
Jeśli liczycie na bardzie oficjalne zakończenie to na moim głównym blogu. Dziękuję, że byliście.

Ps. Jeśli ktoś chce mogę mu oddać tego bloga lub "Magia i czary"
Chętnych proszę o maila na: vilu480@gmail.com

One shot: Naxi "Starość nie radość, młodość nie wieczność"

Ta historia zdarzyła się jakieś 50 lat temu w Argentynie. W małej wiosce co zwała się Buenos Aires. Wielu ludzi uważało - uważa do dzisiaj, że stary człowiek nie może się zakochać. Czy to prawda? NIE! Przecież starszy to taki młody, ale ukryty pod zmarszczkami i z większym doświadczeniem. Osoby, które nie przeżyły czegoś takiego uważają, że to nie możliwe. Nie wierzysz? Posłuchaj historii.
   Pięćdziesięcio dwu letnia Natalia Navarro podążała na targ z wiklinowym koszykiem. Jej dom był oddalony od targu o jakieś 6 km, ale kobieta szła żwawo, uśmiechając się od ucha do ucha. Była biedna, ale mimo to szczęśliwa z życia. Zarabiała z sprzedaży owoców, warzyw, kwiatów, mleka krowiego i kurzych jaj. Navarro była coraz starsza, dlatego sprzedawała już coraz mniej rzeczy. Kiedyś było jeszcze kozie mleko, owcze mleko, masło, ciasta, chleba. Niestety z wiekiem kobieta zaczęła tracić siły na robienie takich rzeczy jak masło, czy chleb. Wystarczyło, że musiała robić to sama sobie. Przeszła już 3 km.
- Może kupi pani kwiaty. Trzy za 2$, a 5 za 4$. - zapytał jakiś nieznajomy. Natalia odwróciła się i zobaczyła biedaka. Zerknęła na jego kwiaty. Zwykłe, polne. Jej kwiaty kosztowały 3 za 4$, a 5 za 6$. Mężczyzna patrzył na nią błagalnym wzrokiem, ale nie specjalnie. Navarro domyśliła się, że mężczyzna stoi tu od rana i prawie nic nie sprzedał.
- Poproszę trzy bukiety tych po 3, ale zapłacę tyle ile kosztują moje. - mężczyzna widocznie się przestraszył, ale widząc, że dostał więcej zdziwił się.
- Ależ miła pani to za dużo.
- Żadnych, ale. - powiedziała Navarro po czym poszła. Idąc spotkała swoją przyjaciółkę, Ludmiłę wracającą już z targu.
- Naty, nazbierałaś kwiaty ze swojego ogródka? - do Lu podbiegł jej wnuczek, Roberto.
- Nie, kupiłam od jakiegoś biedaka na ulicy. Postanowiłam mu pomóc.
- Ty zawsze taka sama. - Lu się uśmiechnęła - Jak byłam na straganach to tylko dwa stoiska miały masło. Bieda idzie. Z dobrego serca Naty zabezpiecz jakoś swoje kwiaty i zwierzęcia, bo ludzie mówią, że idzie chłód.
- Lu ja się takimi rzeczami nie martwię. - powiedziała uśmiechając się Navarro i ruszyła dalej
   Minęło pół roku odkąd nieznajomy człowiek sprzedawał kwiaty. Natalia kupowała je codziennie. Widziała, że stan biedaka się polepszył. Miał nowe ubranie i trochę przytył. Zaprzyjaźniła się z nim. Wiedziała, że nazywa się Maximiliamo. Dla przyjaciół Maxi. Zbliżyli się do siebie. Może to nie była tylko przyjaźń ... oni wiedzieli ...

Dwadzieścia lat później

Z pamiętnika Natalii
Maxi zaginął 10 lat temu. Bardzo mi go brakuje. Poczułam do niego coś czego nie poczułam do innych. Jestem już stara. Nie mam siły. Ludmiła miała racje. Pewnego dnia temperatura opadła i moje zwierzęta oraz rośliny padły. Jestem teraz biedna. Z tego co straciłam odbudowałam tylko róże i słoneczniki. Na takiej sprzedaży długo nie pożyję. Lu nie może mi pomóc, bo wyjechała ze swoim mężem Federico, córką Niną, jej mężem Ruggero, ich synem Roberto, jej drugą córką Victorią i jej córeczkami Elsą i Aną. Wyjechała, ponieważ mąż Vici zaginął i musiała jechać z rodziną do Francji, żeby jej pomóc. 

Kobieta zobaczyła mężczyznę stojącego za furtką. Był pięknie ubrany. Niespotykanie. Wyszła do niego.
- Dzień dobry.
- Witaj Natalio. Ty kiedyś pomagałaś mi. Ja pomogę tobie. Tylko daj mi rękę. - kobieta posłusznie złapała rękę i zobaczyła w ów człowieku Maxiego! Teraz mogli być szczęśliwi na wieki.
..................................................
Mam nadzieję, że wszyscy zrozumieli przekaz na końcu.
Zawiodłam się. Wcześniej tak dużo komów, a pod info tylko dwa...

Informacje nr 1

Dziś informacje... Nie mam ochoty pisać tego posta, ale muszę. No, więc:

• Zmieniam nagłówek, niedługo go zrobię
• W opowiadaniu i OS będą pojawiały się postacie z serialu teletoon+, "Grachi"
• Zapraszam na bloga z grafiką. Link na moim profilu.
• Każdy kto ma zamiar to czytać niech napisze w komentarzu: "Jestem i będę".
• Nie obrażam się za komentarze :)
• OS dopiero w środę lub po świętach. Nie chcę pisać czegoś na "odwal się". Może pojawić się coś jutro, jeśli będziecie chcieli starego, który jest na każdym moim blogu.
• Kolejność będzie taka: Rozdział, OS, OS, OS, Rozdział itd.
• Dotrwałeś/aś do końca??? Napisz: "uguggu... aniołek to faworek..."

One shot: ........ "Piękna miłość, czy piękna przyjaźń" cz. 1

Co można zrobić w takiej sytuacji: Chłopak, czy przyjaciółka. Co wybrać? Co wybrała ona? Posłuchajcie historii.
   Violetta i jej najlepsza przyjaciółka, Francesca śpiewały razem w sali od muzyki. Dziewczyny były uzależnione od swojej przyjaźni. Uwielbiały śpiewać razem, tańczyć, gotować... w zasadzie to wszystko, byle by razem. Czy ich przyjaźń miał jakiś słaby punkt? Na razie nie, dopiero będzie miała. Może i szybciej niż każdy się spodziewa...
   - Idę dziś z Marco na randkę!!! - pisnęła w ucho Violetcie Fran. Violetta dała na twarz sztuczny uśmiech, ale tak naprawdę cierpiała. Dlaczego? Bo zazdrościła przyjaciółce miłości. Nie chodzi o to, że była zakochana w Marco. Po prostu pragnęła miłości. Dziewczyny się przytuliły. - Pomożesz mi znaleźć odpowiednie ciuch?
- Jasne! - krzyknęła Viola i pobiegły do domu Fran. Jak postanowiły znaleźć odpowiedni ubiór? Wywalając wszystko z szafy! Po jakiś dwóch godzinach wybrały idealny strój:
Niespodziewanie do pokoju Francescy wszedł jej tata.
- Gdzie się wybierasz w takim stroju? - zapytał. Ona była rozmarzona dzisiejszą randkom. Nie słuchała kto wchodził. Nie reagowała na głosy. Słyszała tylko pytania głosem Marca.
- Na randkę z Marcuniem... - odpowiedziała słodkim głosikiem. Nie myślała jak to mówiła. Ojciec zmarszczył czoło i się zdenerwował.
- Bez przyzwoitki nigdzie nie pójdziesz! - wrzasnął ojciec. Francesca się otrząsnęła. Już chciała wrzasnąć, ale Violetta ją uprzedziła.
- Ja jestem od Fran starsza o pół roku, ale jestem bardzo odpowiedzialna. Proszę nie mi pan pozwoli iść. Obiecuję, że nic jej się nie stanie. - powiedziała szczerze patrząc w oczy panu Cauvigilia.
- No dobrze. Znam cię Violetto i wiem, że jak przyrzekasz to dotrzymujesz słowa. Możesz iść na tą randkę. - powiedział i wyszedł. Francesca przytuliła przyjaciółkę.
- Nie możesz tak iść! - krzyknęła Fran patrząc na ubranie Violetty - weź ten zestaw, bo mi obciachu narobisz. Szatynka bez kłótni poszła się przebrać w wyznaczony przez przyjaciółkę strój:
Po chwili usłyszały dzwonek do drzwi. Otworzyła je mama Fran i od razu zawołała córkę. Fran udało się wyprzedzić ojca, który już bieg, żeby przyjrzeć się Marco. Za nimi wolnym krokiem zeszła Violetta.
- Stary co tak... wow... - powiedział brat Marco, Leon  który właśnie wszedł do mieszkania, żeby pośpieszyć brata. Był ich szoferem i opiekunem. Trzeba wspomnieć, że był starszy o 3 lata od brata. Zaszokowała go Violetta. Czym? Swoim oszałamiającym wyglądem. Chłopak szybko się opamiętał i uśmiechnął uwodzicielsko.
- To moja przyjaciółka, Violetta. - przedstawiła dziewczynę - Mam nadzieję, e nie obrazisz się, że będzie na naszej randce? - zwróciła się do Marco, po czym wyszli.


Planuję zrobić 3 częściowego OS.
3 komentarze = 2 część

Ps, Możecie zamawiać z kim chcecie OS.

One shot: Dieletta "Życie to nie bajka..."

"Życie to nie bajka ...
Nie zawsze zło nad dobrem zwycięży i zakończy się happy endem"
" Życie to nie bajka, każdy o tym wie. Bajkę można powtórzyć, życia niestety nie ..."
" Życie to nie bajka ...
Nie wszystko ma dobre zakończenie"
" Życie to nie bajka ...
Nie zawsze książę wygrywa ze smokiem"
I mogło by być jeszcze wiele takich porównań, ale po co to wypisywać, lepiej pokazać historię ...

    Młoda dziewczyna, a życie tak ją skrzywdziło. Miała wszystko oprócz miłości. Pewnego dnia ją znalazła, ale życie to nie bajka. Jak przyszła tak i odeszła. Szybko. Po co się głowić jak to się stało. Można po prostu przejść do historii.
    Violetta Castillo szła drogą na cmentarz. Na grób swojej matki, ojca, siostry i babci. Tak, wszyscy zginęli w wypadku samochodowym gdy jechali do kina. Violetta nie mogła z nimi pojechać, bo była chora. Została z ciocią, Angie. Gdy wieść o śmierci rodziny dotarła do kobiet, obydwie się załamały, ale dalej kroczyły przez życie. Ale była jedna rzecz, która je różniła. Angie miała męża, Pablo, a Violetta nie miała nikogo. Pragnęła miłości. Poczuć to cudowne uczucie, jakim jest miłość. Nim się obejrzała doszła do cmentarza. Przeszła przez bramę. Znała tu każdy zakamarek. Przychodziła tu często. Angie o ty nie wiedziała, bo dziewczyna przychodziła tu tylko wtedy kiedy ciotka była w pracy. W ogóle gdyby wiedziała, na pewno nie pozwoliła by przychodzić dziewczynie. Ona czuła się tu bliżej rodziny. Czuła się ... dobrze. Doszła do grobu. Na ławce obok siedział jakiś chłopak. Miał twarz ukrytą w dłoniach. Dziewczyna przeczytała napis:
Evita Hernandez. - Pewnie jego mama. - pomyślała. Usiadła obok niego, poklepała po ramieniu i zaczęła mówić.
- Twoja mama? Współczuję ci ...
- Jak możesz mi współczuć? Nie wiesz jak to jest. - przerwał jej chłopak. Dziewczyna posmutniała
- A właśnie, że wiem. - powiedziała smutno i wskazała ręką na grób obok
- Nie miałem pojęcia. Przepraszam. Jestem Diego.
- Violetta. Nic nie szkodzi. - uścisnęła jego rękę
- Może pójdziemy na sok? Dla osłody życia. - dziewczyna jeszcze bardziej się zasmuciła, ale się zgodziła. Czuła, że ten Diego jest ... inny. On czuł to samo.
   Kupili soki i usiedli przy stoliku. Zaczęli rozmowę.
- Mój ojciec zajmuję się tylko pracą. Nie mną ... Musze radzić sobie sam. - mówił chłopak
- Przykro mi. Mną ciocia się zajmuje. Ma dla mnie czas. - do wiedzieli się o sobie dużo więcej.
   Od tamtego dnia spotykali się codziennie. To w kinie, to w kawiarni. Pewnego dnia Diego chciał zapytać ją o to czy zostanie jego dziewczyną.
   Diego siedział na ławce z bukietem czerwonych róż. Był umówiony z dziewczyną na spotkanie. Spóźniała się. Po godzinie zrezygnował i wrócił do domu. Kwiaty wrzucił do pierwszego lepszego śmietnika.
   Tym czasem Violetta była w samolocie do Paryża. Angie dostała tam dobrze płatną posadę. Nie zdążyła nawet pożegnać się z tym którego tak kochała. Już nigdy się nie zobaczyli ...

Życie to nie bajka,

Życie to szara rzeczywistość ...

Koniec

Zacznijmy od ...

Mam na imię Alicja. Bloguję jakieś pór roku. Będzie to blog głównie z OS, ale i z historią, która będzie rzadko.

Może od historii zacznę?

Prolog
Francesca szykowała się do pracy. Założyła krótką spódniczkę i obcisłą koszulę. Zauważyła w internecie nowe buty, ale jej zarobek miesięczny nie starczył by jeszcze na obrania i torebkę do niego. Liczyła na awans. Wymyśliła już plan na awans. Założyła jeszcze wysokie obcasy. ~ Szef na pewno na to poleci ~ stwierdziła. Sekretarka wyszła z domu.
....................
Obudziła się i rozejrzała po pokoju. U kogo była? Spojrzała jeszcze raz ... A tak! U Diego! Miała wielu kochanków: Diega, Leona, Marco, Sebę, Dj'a. Jej mąż, Maxi miał często zmiany nocne. Wtedy chodziła do tego który miał czas. Chyba wiadomo co robili. Spojrzała na stoliczek nocny. Była tam kartka od Diega. Jest w pracy. Okryła się kołdrą, żeby nie pokazywać przechodniom tego i owego.Ubrała się i wyszła do siebie do domu.
................................
Umalowana ruszyła do pracy. Pracowała jako tancerka. Uwielbiała to robić, choć musiała przyznać: Nie wszystkie sukienki były wygodne. Większość była obcisłych i krótki, a to nie podobało się blondi. Czasem gdy tańczyła suknia jej się podwijała i czuła się wtedy nie komfortowo. Weszła do budynku. Otworzyła drzwi od szatni i założyła sukienkę, która wisiała na wieszaku. Założyła ją i ruszyła na scenę.
-------------------------------

Nie myślcie, że jestem zboczona. To jest blog, który ma inną historię niż inne moje. To historia o ludziach takich jak większość.